Uczennica klasy IIIa gimnazjum Laura Kalicka znalazła się w gronie 27 laureatów III Międzynarodowego V Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego „Hubal”. Na konkurs wpłynęło 361 prac. Laura uzyskała wyróżnienie w kategorii: klasy VII i VIII, gimnazjum.
To już kolejny sukces naszej utalentowanej uczennicy. Myślę, że warto poznać jej wzruszający wiersz poświęcony pamięci majora Henryka Dobrzańskiego:
Orle gniazdo wśród śnieżnych lilii
Pamięci majora Henryka Dobrzańskiego – „Hubala”
Polsko, dla Ciebie wstałem ten kolejny już raz.
Tak zmęczony… Podniosłem się, aby ujrzeć twą matczyną urodę w promieniach słońca muskającego moją utrudzoną twarz.
Z poczuciem obowiązku, co największą niechęć zwalcza, dosiadłem konia. Uniosłem się ponad siebie, ponad winę, skazę, łzy i tęsknotę. Pełen woli walki wierzyłem, że jeszcze nie teraz umrzeć mi przyjdzie.
Nie wiem nawet, kiedy padłem na ziemię….
To już koniec, nie czuję bólu. Tylko ciepło i bezwład, jakbym pływał w najgłębszym odmęcie. Czas zamiera, wszystko ustaje…
Nie było ich tu… Tych białych lilii pośród mnie… Czy ich postać jest prawdziwa?
I teraz, gdy już koniec, wiem tyle – przysięgi dotrzymałem. Już mogę odpocząć, prawda?
Przepraszam was moi bracia i Ciebie, moja córko, że nie zdołałem was obronić. Nie byłem na tyle silny…
Tym jestem – tylko kolejnym kamieniem rzuconym przez Boga na szaniec. Kolejną, jedną z wielu – w narastającej, lecz jednocześnie rozbijającej się o niewzruszone lodowce – cząstką fali? Fali, która rozpadając się, unicestwia się sama… Tonę w ofiarach stworzonych przez własną decyzję.
Chciałem unosić się na wietrze, galopować, by ratować zniewoloną wolność. Niepokorny syn ojczyzny… Wolny syn ojczyzny!
Niezłomny.
Okłamuję się, że już niczego nie pragnę, rozwiewając wątpliwości.
Całkowicie świadom byłem decyzji. Służba to więzy, które krępują pragnienia. Dla kochającego ojczyznę jeszcze się zacieśniają. Służba za tych, których nie znam, lecz miłuję.
To dla tych przyszłych pokoleń, co ujrzeć mi je przyjdzie dopiero na końcu ich drogi…
To dla mojej córki, której nigdy już zobaczyć nie będzie mi dane…
To dla jej dzieci, które – jak dowód spełnienia rodzicielskiego – wolne będą biegały…
Mógłbym żyć… nie bohatersko, ale żyć. Jednak nie potrafiłbym tak… Jestem niczym wiatr. Powołany do wypędzenia tych, którzy odważyli się zbroczyć krwią ziemię mą.
Sprawiedliwi polegną z mojej winy. Przez moje nieudolne decyzje… Czy potrzebne są słabe wietrzyki, aby skruszyć lodowiec? Czy stopień wojskowy na pewno uprawnia do zarządzania ludzkim życiem?
Węże! Zajęciem gniazda orlego i pożarciem dzieci jego się chełpicie! Zdusiliście wiatr szalony!
Lecz pamiętajcie, że głos mój w narodzie odbije się echem. Przybierze na sile głos wolności moich braci.
Wężu nie igraj z orłem. Na ziemi zgubę niesiesz, lecz w przestworzach słońce cię stopi.
Biały ptak cię porwie i za swe krwią zbroczone pióra wyrok surowy wyda.
Upadli czołgać jedynie po ziemi się mogą, nigdy nie zawładną tymi, co wznieść się w miłości do Boga potrafili. Tylko ci – najwięksi aniołowie nie odwrócili się od Jedynego, w szlachetności swej wiernymi pozostając.
Zginę z honorem… Zostanę przykładem dla tych, którzy ginąć będą. To moja ostatnia powinność jako sługi wielu – narodu.
Gdybym mógł, nadal gnałbym naprzód, taka już natura zrodzonych ze słowiańskiego wiatru.
Lecz teraz na zawsze zasnę… W wonnym, sosnowym lesie, nieopodal łąk, na których wdzięczą się białe lilie… Czy to możliwe, żeby na mogile mojej wyrósł dąb, który splącze ciało me swoimi korzeniami, na zawsze złączy mnie z ojczystą ziemią, ukochaną Polską?
Tam spocznę: strudzony major – niepokorny wiatr. Tam się uspokoję… Tam odnajdę ukojenie…
Przysięgi dotrzymałem… Teraz mogę odpocząć.
Jesteśmy z dumni z dokonań Laury.
